Ostatnim etapem jest wypełnienie karty ewidencyjnej, której formularz zgodny jest z przytaczanym wcześniej Rozporządzeniem MKiDN z 2011 r.

Na karcie ewidencyjnej zabytku ruchomego znajdują się wszystkie informacje o obiekcie ustalone przez badacza podczas oględzin oraz kwerendy bibliotecznej i archiwalnej. Wśród podstawowych informacji znajdziemy dokładne określenie obiektu, jego ikonografii i lokalizacji. Dla wyposażenia w karcie określane jest nie tylko miejsce przechowywania obiektu, ale również konkretna lokalizacja w obiekcie (klatka schodowa, II piętro, elewacja frontowa itp.). Dla kapliczek, figur przydrożnych podaje się adres, numer działki ewidencyjnej, na której się znajduje, lub opisuje się jej położenie. Zabytek ruchomy w karcie ewidencyjnej charakteryzowany jest przez ustalenie autorstwa, datowania, określenie materiału, techniki wykonania obiektu, wymiary oraz specjalistyczny opis wyglądu wraz z przytoczonymi inskrypcjami (o ile istnieją). Dopełnienie informacji stanowi historia oraz podane źródła archiwalne i ikonograficzne. Najcenniejsze w dokumentacji ewidencyjnej są jednak załączone fotografie. Im więcej pokazują szczegółów, tym dokumentacja jest bardziej przydatna w podejmowaniu działań związanych z ochroną zabytku.